Wat fijn om afgelopen zondag samen het nieuwe jaar in te luiden in de Rijstuin. Ik heb genoten van de hartelijkheid en verbondenheid. De hartelijkheid en verbondenheid die ik persoonlijk ontvang en ervaar, en die ik zie tussen gemeenteleden. Die saamhorigheid is niet vanzelfsprekend, maar is reden voor dankbaarheid ! En voor iedereen die ik nog heb ontmoet in het nieuwe jaar: veel zegen en vreugde gewenst in het nieuwe jaar !
Laten we leren van de wijzen uit het oosten die één prioriteit hadden: het vinden van het Kind. En toen ze hem gevonden hadden deden ze drie dingen: ze aanbaden Jezus, ze gaven geschenken en ze gingen via een andere weg weer naar huis. Laten we hen daarin volgen.
Laten we Hem aanbidden. Hij is onze aanbidding waard. Ook als we niet precies weten hoe, ook als ons hoofd er niet naar staat, ook als we het moeilijk hebben om wat voor reden dan ook. Juist dan. Ik geloof dat er niets is wat ons zo goed doet en wat zo hoopvol is. Door Hem te aanbidden, worden we verbonden met Hem en komen we op onze bestemming. En knielen helpt.. Door met ons lichaam uit te beelden wat we met ons hart en onze mond belijden. Het helpt om ons over te geven aan Hem.
De wijzen gaven Jezus het mooiste wat ze hadden. Ze gaven buitensporig. Laat dat voor ons een aansporing zijn om God het beste te geven wat we hebben. Laten wij ons voornemen om ook gul te zijn. Gul in het delen van ons geloof dat God goed is. Gul met onze tijd, gul met ons geld, gul met ons huis, met onze kerk.
Daarna keren ze terug langs een andere weg. Ze zijn God gehoorzaam, en niet de machthebber. Daarmee beschermen ze Jezus die met zijn ouders vluchteling wordt en gaat uitwijken naar Egypte.
Epifanie roept ons ertoe op om Jezus te aanbidden, te knielen voor Hem en onze gaven te geven. Laten we dat doen in het nieuwe jaar.