In deze dienst werden twee kinderen gedoopt: Jente en Maud. Wat mooi en feestelijk om dit met elkaar mee te maken! 

We lazen twee gedeeltes: Exodus 2: 1 – 10 en Marcus 10: 13 – 16. 

Jezus zegt: ‘Laat de kinderen bij Mij komen en verhinder hen niet, want voor zulke mensen is het Koninkrijk van God. Ik verzeker jullie: Wie het Koninkrijk van God niet ontvangt als een kind, zal het beslist niet binnengaan.’ Wat bedoelt Jezus daarmee? 

Hoe zien wij kinderen? Kinderen worden vaak gezien als onschuldig, eerlijk, eenvoudig, kinderen denken over allerlei dingen niet zo diep na, zijn goed van vertrouwen. Allemaal positieve eigenschappen. Als Jezus zegt dat wij moeten worden als een kind, om het Koninkrijk van God binnen te gaan, moeten wij dan proberen om dat soort eigenschappen meer te ontwikkelen en zo te geloven? En is het enige wat je over kinderen kunt zeggen dat ze onschuldig, eerlijk, goed van vertrouwen zijn? Kinderen kunnen ongeduldig zijn, wispelturig, speelgoed van elkaar afpakken, elkaar pesten… net zoals volwassenen.

Kinderen hebben niet alleen maar positieve eigenschappen; net zoals volwassenen. En al houden we het bij die positieve eigenschappen, het eenvoudig zijn, goed van vertrouwen etc., moeten we dat 1 op 1 toepassen op geloof? Als we geloof beschouwen als iets wat geschikt is voor mensen die niet teveel nadenken, dan is dat zorgelijk. Ik geloof dat Jezus iets anders bedoelt met ‘worden als een kind’.

In de Bijbel zijn kinderen niet zozeer onschuldig. Kinderen zijn ingebed in de lijn van de geslachten. Kinderen horen bij de familie, bij het volk, en bij de hele geschiedenis. In onze tijd nemen kinderen een belangrijke plek in. In de tijd van de Bijbel was dat anders. Kinderen werden gezien als geringen. Waarom stelt Jezus een kind ten voorbeeld? Niet om eigenschappen of dingen die een kind heeft. Maar om de dingen die het niet heeft. Kinderen staan hier symbool voor mensen die niets meebrengen. Een kind is totaal afhankelijk van de zorg die anderen hem geven.

Onze kinderen naar Jezus brengen: dat doen we ook als we onze kinderen dopen. Doop is de weg gaan van Christus. Hij neemt ons mee op Zijn weg: we worden met Hem begraven in Zijn dood, om ook met Hem op te staan in een nieuw leven. Elke doop die we meemaken is een herinnering aan onze eigen doop; die al heeft plaatsgevonden of die nog gaat plaatsvinden. Elke doop die we meemaken is een moment om je opnieuw toe te wijden aan Christus. Laten we dat doen.